-
1 πτῆσις
-
2 παρα-γραφή
παρα-γραφή, ἡ, das Daneben- oder Dabeigeschriebene, bes. ein kritisches Zeichen; ὁ τὰ νόϑα ἐπισημηνάμενος τῶν ἐπῶν τῇ παραγραφῇ τῶν ὀβελῶν, Luc. pro imag. 24; bes. ein grammatisches Zeichen der Interpunction, δεῖ δήλην εἶναι τὴν τελευτὴν μὴ διὰ τὸν γραφέα, μηδὲ διὰ την παραγραφήν, ἀλλὰ διὰ τὸν ῥυϑμόν, Arist. rhet. 3, 8; vgl. Ath. X, 453 c; Schol. u. Gramm.; sonst ein Zeichen, ἀρξάμενος ἀπὸ τῆς παραγραφῆς ἀνάγνωϑι, Isocr. 15, 59; s. Harpocr., der auch eine Stelle der Art aus Hyperid. anführt. – Im attischen Recht, ein Einwand gegen die Gültigkeit einer Klage, Exception, nach Poll. 8, 57 ὅταν τις μὴ εἰςαγώγιμον εἶναι λέγῃ τὴν δίκην, ἢ ὡς κεκριμένος ἢ ὡς ἀφειμένος, ἢ ὡς τῶν χρόνων ἐξηκόντων –, ἢ ὡς οὐ παρὰ τούτοις κρίνεσϑαι δέον; ein Beispiel ist Dem. or. 32; vgl. 21, 84; εἰ μὲν καὶ ἄλλοι τινὲς ἦσαν ἠγωνισμένοι τοια ύτην παραγραφήν, Isocr. 18, 1. S. auch Hermogen. de stas. 3 p. 18. – Als Redefigur, kurze Wiederholung des Vorhergehenden, um zu etwas Anderem überzugehen, Rhett.; vgl. Schol. Il. 16, 1.
-
3 παρα-μετρέω
παρα-μετρέω, nach einer andern Sache abmessen, Sp.; οὕτω γὰρ ἂν καὶ τὸ μέγα δειχϑείη, εἰ τῷ μικρῷ παραμετροῖτο, Luc. Prom. 15; ὡς παραμετρῇς τῷ οἰκείῳ μέτρῳ ἑκάτερον, pro imag. 21; daher gleiche Ausdehnung geben, gleich groß machen, ὁ τὴν τοῦ κύκλου κίνησιν παραμετρῶν χρόνος, die Zeit, welche die Bewegung eines Kreises nachmißt, die einen Kreislauf beschreibt, Plut. de fat. 3; – Plat. Theaet. 154 a braucht das med. in der Bdtg des simpl., zumessen; Luc. navig. 25. – Auch falsch messen, durch falsches Maaß betrügen. – Nebenbei, vorüber fahren, gehen, wobei man ὁδόν ergänzt, den Weg vorbei durchmessen, Ap. Rh. 1, 595. 1166 u. a. sp. D.
-
4 περι-αιρετός
περι-αιρετός, ringsum weg- oder abgenommen, Luc. pro imag. 3 u. a. Sp.
-
5 συν-εξ-ετάζω
συν-εξ-ετάζω, mit, zugleich ausforschen, prüfen, Plat. Legg. X, 900 d. – Pass. συνεξετάζεσϑαί τινι, sich mit Einem versuchen, messen, mit ihm die Probe bestchen; es mit Einem halten, τοὺς συνεξεταζομένους μετὰ τούτου, Dem. 21, 127; συμπαραγγέλλειν καὶ συνεξετάζεσϑαι, Plut. Crass. 7; συνεξετάζεσϑαί σοι ἕτοιμος ἐπὶ τῆς δίκης, Luc. pro imag. 15; νεανίαις, mit den Jünglingen wetteifern, Alciphr. 3, 54.
-
6 κατα-διαιτάω
κατα-διαιτάω, als Schiedsrichter, διαιτητής, gegen Einen erkennen; κατεδιῄτησάν τινος, Is. frg. 1, 11; Dem. 27, 51 u. öfter; δίκην καταδεδιῃτήκει, im Ggstz von ἀποδιαιτάω, 21, 85, wie ἐρήμην καταδιαιτήσας Luc. pro imag. 15. – Med., ἔφη με καταδιαιτήσασϑαι τὴν δίκην αὑτοῦ Dem. 40, 18, zu seinen Gunsten ein schiedsrichterliches Urtheil fällen lassen; οὐδὲ δίαιταν καταδιαιτησάμενος οὐδενός Lys. 25, 16. – Das pass., καταδεδιῃτημένοι, Poll. 8, 129.
-
7 εὐ-τελίζω
-
8 μαστίζω
μαστίζω, peitschen, geißeln, die Pferde, Il. 5, 768 u. öfter, μάστιξεν δ' ἐλάαν, 5, 366 u. sonst; auch in späterer Prosa, τοὺς ἵππους ἐμάστιζον Plut. Alex. 42; Luc. pro imag. 24; absol., Tim. 23.
-
9 μεγαλο-ψῡχία
μεγαλο-ψῡχία, ἡ, Großmuth, Seelengröße, edle Gesinnung, Plat. Alc. II, 150 c, wobei μεγαλόψυχος zu vgl.; Arist. Eth. 4, 3, der sie 2, 7 der μικροψυχία u. der χαυνότης als die rechte Mitte entgegensetzt; vgl. S. Emp. adv. phys. 1, 161; bes. Freigebigkeit, Pol. 10, 40, 6 u. öfter; Luc. pro Imag. 9. Uebh. Großartigkeit, τῶν πεπραγμένων, D. Sic. 1, 58.
-
10 βάδην
βάδην ( βαίνω), im Schritt, Ggstz von schnellem Laufen, Il. 13. 516; dem δρόμῳ entggstzt Xen. Cyr. 3, 3. 62; ἡσυχῇ καὶ βάδην καὶ οἷον ἕρπον Ael. H. A. 11, 16 (VLL. ἠρέμα, σχολῆ); ϑᾶττον ἢ βάδην Xen. Hell. 5, 4, 53, cf. Men. bei E. M. 184, 48; βάδην ταχύ, im Sturmschritt, An. 4, 6, 25; Ggstz von πυκνότερον Sosip. com. Ath. IX, 378 (v. 50). Bei Aesch. Pers. 19 Ggstz von Reitern u. zu Schiff Fahrenden, zu Fuß. Uebertr., βάδην ἐπείνων Ar. Ach. 535, sie singen allgemach zu hungern an; von dem Stil, χαμαὶ καὶ βάδην Luc. pro Imag. 18.
-
11 λεοντο-δάμας
λεοντο-δάμας, αντος, ὁ, Löwen bändigend, κύων, Pind. frg. 53 bei Luc. pro imag. 19.
-
12 οὐρανός
οὐρανός, ὁ, der Himmel; – a) das Himmelsgewölbe, welches, als eine hohle Halbkugel gedacht, über der Erdscheibe ruht, auf Säulen, die Erde u. Himmel von einander halten, u. die Atlas trägt, nach Od. 1, 54, wie Aesch. Prom. 349, κίον' οὐρανοῦ τε καὶ χϑονὸς ὤμοις ἐρείδων; es ist von Erz, χάλκεος, Il. 17, 425; πολύχαλκος, 5, 504 Od. 3, 2; σιδήρεος, 15, 329. 17, 565; der οὐρανός heißt sehr gewöhnlich εὐρύς, u., weil die Sterne an ihm sich befinden (ἕσπερος, ὃς κάλλιστος ἐν οὐρανῷ ἵσταται ἀστήρ, Il. 22, 318), ἀστερόεις, der gestirnte, μεσσηγὺς γαίης καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντος, 5, 769; er ist das eigentliche Gebiet des Zeus, Ζεὺς δ' ἔλαχ' οὐρανὸν εὐρὺν ἐν αἰϑέρι καὶ νεφέλῃσιν, 15, 192; er enthält oben den Aether u. darunter die Wolken, ὅτ' ἀπ' Οὐλύμπου νέφος ἔρχεται οὐρανὸν εἴσω αἰϑέρος ἐκ δίης 16, 364 vgl. mit 2, 458 αἴγλη παμφανόωσα δι' αἰϑέρος οὐρανὸν ἷκεν; nach 8, 16 ist der Hades so tief unterhalb der Erde, wie der Himmel hoch über derselben, vgl. 17, 425. – b) der Wohnsitz der Götter, die später geradezu über dem Himmelsgewölbe wohnend gedacht werden; ἀϑάνατοι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν, Od. 1, 67, wie φὰν δέ τιν' ἀϑανάτων ἐξ οὐρανοῦ ἀστερόεντος κατελϑέμεν, Il. 6, 108, vgl. 118. 21, 267 Od. 7, 199; oft neben Ὄλυμπος, wie ἀνέβη μέγαν οὐρανὸν Ὄλυμπόν τε, Il. 1, 497; πύλαι μύκον οὐρανοῦ, ἃς ἔχον Ὡραι, τῇς ἐπιτέτραπται μέγας οὐρανὸς Ὄλυμπός τε, 5, 749. 8, 393, öfter; auch allein statt Ὄλυμπος, ἔῤῥιψεν ἀπ' οὐρανοῦ, 19, 130. Die Menschen sehen daher beim Gebet nach dem Himmel u. heben die Hände gegen ihn empor, εὔχετο χεῖρ' ὀρέγων εἰς οὐρανὸν ἀστερόεντα, Il. 15, 371. 19, 257. 24, 307; u. zu ihm steigt der Opferdampf empor, 8, 549. – c) übh. wie bei uns der gesammte Luftraum oberhalb der Erde, der Himmel. – Wie vom Feuer, Dampf, auch vom Geschrei gesagt wird, daß es zum Himmel aufsteigt, Il. 8, 509. 14, 174 u. öfter, so auch übertr. τῆς κλέος οὐρανὸν εὐρὺν ἵκανεν, Od. 8, 74. 9, 20 u. öfter, ihr Ruhm erreichte den Himmel, erreichte den höchsten Grad, drang bis zu den Göttern, τῶν ὕβρις τε βίη τε σιδήρεον οὐρανὸν ἵκει, 15, 329. 17, 565, ihr Frevel u. ihre Gewaltthat reichen zum Himmel, erreichen den höchsten Grad, wie wir wohl sagen »schreien zum Himmel«. – In allen diesen Bdign bei Pind. u. Tragg.; ὁ χάλκεος οὐρανός, Pind. P. 10, 27; N. 6, 4; οὐρανοῦ πολυνεφέλα κρέοντι, 3, 10; οἰκεῖν οὐρανῷ, 10, 85; οὐρανοῦ ἐν δόμοισιν, 10, 88; οὐρανῷ χεῖρας ἀνατείνας, 5, 38; ἐς οὐρανὸν πέμπει ἔπη, Aesch. Spt. 424; Ἀπόλλω φυγάδ' ἀπ' οὐρανοῦ ϑεόν, Suppl. 214; ἔστι μέγας ἐν οὐρανᾦ Ζεύς, Soph. El. 169; αἰπύς, Ai. 832; u. übertr., πρὸς οὐρανὸν βιβῶν, O. C. 382; vgl. ὑπὲρ αὐτὸν τὸν οὐρανὸν ἀναβιβάζεις τὴν γυναῖκα, Luc. pro imag. 8; τὴν ἐν ἄστροις οὐρανοῦ τέμνων ὁδόν, Eur. Phoen. 1; Ar.; u. in Prosa, Her. 4, 158 u. Folgde, wo es sich der Bedeutung, die wir gewöhnlich mit »Himmel« verbinden, annähert; Plat., der auch ὁ μέγας ἡγεμὼν ἐν οὐρανῷ Ζεύς sagt, Phaedr. 246 e, wie τῶν ἐν οὐρανῷ ϑεῶν, Rep. VI, 508 a; ὃν οὐρανὸν καὶ κόσμον ἐπωνομάκαμεν, Polit. 269 d, vgl. Tim. 28 b Epin. 977 b; πρὶν οὐρανὸν καὶ γῆν γενέσϑαι, ehe Himmel u. Erde geworden, Euthyd. 296 d; ὕδωρ πολὺ ἦν ἐξ οὐρανοῦ, Xen. An. 4, 2, 1 Mem. 4, 3, 8 u. sonst, es regnete stark; Folgde; Arist. de mund. erkl. τοῦ κόσμου τὸ ἄνω, ϑεοῦ οἰκητήριον, u. leitet es von ὅρος τῶν ἄνω ab; andere Alte von ὁράω, Beides falsch, vielleicht mit Ο Ρ od. ἀείρω zusammenhangend. – Uebertr. – a) ein Zeltdach, ein runder Zelthimmel, Baldachin, wie οὐρανίσκος, Hesych. – b) der Gaumen, Arist. part. anim. 2, 17, nach der Gestalt benannt; vgl. Casaub. zu Ath. 48; Schäf. zu D. Hal. de C. V. p. 164. – Matro bei Ath. IV, 134 f sagt von den Köchen οἷς ἐπιτετράφαται μέγας οὐρανὸς ὀπτανιάων, von der Küche.
-
13 αὐχηματίας
αὐχηματίας, ὁ, Prahlhans, Schol. Luc. pro Imag. 10.
-
14 ἀπ-ισόω
-
15 ὀξυ-ήκοος
ὀξυ-ήκοος, scharf, sein hörend; αἴσϑησις, Plat. Tim. 75 b; Sp., wie Luc. Pro imag. 20; superl. ὀξυηκούστατος, S. Emp. adv. phys. 1, 65. – S. auch ὀξύκοος.
-
16 ὀβελός
ὀβελός, ὁ (vgl. βέλος), der Spi eß; – a) Bratspieß; bei Hom. nur im plur., ἀμφ' ὀβελοῖσιν ἔπειραν, Il. 1, 465 u. öfter, ὀπτήσας ἄρα πάντα φέρων παρέϑηκε – ϑέρμ' αὐτοῖς ὀβελοῖσιν, mit den Bratspießen, Od. 14, 77; ἀμφὶ βουπόροισι πηχϑέντας μέλη ὀβελοῖσιν, Eur. Cycl. 302, vgl. 392; so ὀβελοὺς βουπόρους Her. 2, 135. – b) Spitzsäule, Obelisk, λίϑινος, Her. 2, 111. 170. – c) bei den Gramm. ein kritisches Zeichen (–), das, zu einer Stelle eines Schriftstellers gesetzt, diese für unecht erklärte; ἐν τῇ παραγραφῇ τῶν ὀβελῶν, Luc. pro imag. 24; auch ὀβελὸς περιεστιγμένος (÷), zur Bezeichnung unnöthiger, überflüssiger Stellen, bes. in den Schriften der Philosophen, D. L. 3, 66. – S. ὀδελός u. ὀβολός.
-
17 ὁμοίωσις
-
18 ὁμ-ῆλιξ
ὁμ-ῆλιξ, ικος, gleichaltrig, bes. von gleicher Jugend, Od. 15, 197. 16, 419 u. öfter; Hes. O. 446. 449; τῆςδε γῆς μοι ὁμήλικες, Eur. Hipp. 1098; Alc. 956 u. öfter; u. in späterer Prosa, wie Luc. pro imag. 13, auch übh. von gleicher Größe.
-
19 ἐπι-στομίζω
ἐπι-στομίζω, 1) ein Pferd mit dem Gebiß bändigen u. lenken, übertr. Einen zum Schweigen bringen, ihm das Maul stopfen, τοὺς ἐχϑρούς Ar. Equ. 845; τοὺς τὴν εἰρήνην ἐκκλείοντας Aesch. 2, 110; ἐπιστομιεῖν ἔφη τοὺς ἀντιλέγοντας Dem. 7, 33; ἐπεστομίσϑη Plat. Gorg. 482 e; Sp., wie Luc. Iov. Trag. 35; N. T. – 2) Luc. pro imag. 10 μηδὲ ὑπὲρ τὸν πόδα ἔστω τὸ ὑπόδημα, μὴ καὶ ἐπιστομίσῃ με, machen, daß man aufs Gesicht fällt, od. hindern; vgl. calumn. 12. – 3) φορβειᾷ καὶ αὐλοῖς ἑαυτόν, den Mund damit versehen, Plut. Symp. 7, 8, 4.
-
20 ἐπι-τέμνω
ἐπι-τέμνω (s. τέμνω), auf der Oberfläche einschneiden, ἐπιταμόντες μαχαίρῃ σμικρὸν τοῠ σώματος Her. 4, 70, einen kleinen Einschnitt in den Leib machen; τὸ ἔσω τῶν χειρῶν 3, 8; im med., τοὺς βραχίονας, sich aufritzen, 1, 74; τὴν κεφαλήν, ritzen, Dem. 40, 32, wie Aesch. 2, 93; beschneiden, verschneiden, Theophr.; übertr., abkürzen, zusammenziehen, Plut.; auch med., ἐπιτεμοῦμαι τὴν ἀπολογίαν Luc. pro imag. 16; – τὰς προειρημένας γνώμας, praecidit, machte sie zunicht, Pol. 5, 58, 3; ἐπιτεμέσϑαι, Ael. N. A. 12, 32.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
FLAVA — cogn. Minervae, vide infra in hac voce. Cereris item, ut notissimum. Inter fuscas Aegypti feminas fiava Nitocris pulcherrima habebatur. Syncellus, Νίτωκρις γενικωτάτη καὶ ἐυμορφοτάτη τῶ κατ᾿ ἀυτ᾿ γενομένη, ξανθῆ τὴν χρόαν, ἢ τὴν τρίτην ἤγειρε… … Hofmann J. Lexicon universale
procréer — (pro kré é), je procréais, nous procréions, vous procréiez ; que je procrée, que nous procréions, que vous procréiez, v. a. Engendrer. • Il est du tempérament qu il faut pour procréer des enfants bien conditionnés, MOL. Mal. imag. II, 6.… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
procéder — (pro sé dé. La syllabe cé prend un accent grave quand la syllabe qui suit est muette : je procède, excepté au futur et au conditionnel : je procéderai, je procéderais) v. n. 1° Proprement, s avancer vers, d où se mettre à une besogne. Procédons … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
prolonger — (pro lon jé. Le g prend un e devant a et o : prolongeant, prolongeons) v. a. 1° Faire durer plus longtemps. • J ai prolongé de douze ans la durée de l empire de Phocas...., CORN. Héracl. Examen.. • Je cherche à prolonger le péril que je… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
proportion — (pro por sion ; en vers, de quatre syllabes) s. f. 1° Rapport des parties entre elles et avec leur tout. • Quelle proportion de mes pieds à ma tête ! Disait il [le cerf] en voyant leur ombre avec douleur, LA FONT. Fabl. VI, 9. • Les pieds… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
prolifique — (pro li fi k ) adj. Qui a la faculté d engendrer. Poussière prolifique, le pollen. • Il possède en un degré louable la vertu prolifique, MOL. Mal. imag. II, 6. • De cette table on peut conclure que les mariages sont plus prolifiques en… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
propagation — (pro pa ga sion ; en vers, de cinq syllabes) s. f. 1° Action de propager, de multiplier par génération. • Pour ce qui est des qualités requises pour le mariage et la propagation, je vous assure que, selon les règles de nos docteurs, il est… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
na — abhi·na·ya; ab·na·ki; abom·i·na·ble; abom·i·na·tion; abom·i·na·tor; acae·na; aca·na; ac·a·ri·na; acei·tu·na; aceph·a·li·na; acet·y·le·na·tion; ach·a·ti·na; ac·i·na·ceous; acu·mi·na·tion; ada·na; ade·na; ad·na·tion; aero·na·val; aesch·na;… … English syllables
tive — ab·duc·tive; ab·duc·tive·ly; ab·er·ra·tive; ab·re·ac·tive; ab·sorp·tive; ab·strac·tive; ac·cel·er·a·tive; ac·com·mo·da·tive; ac·cre·tive; ac·cul·tur·a·tive; ac·cu·mu·la·tive; ac·quis·i·tive; ac·quis·i·tive·ness; adapt·a·tive; ad·duc·tive;… … English syllables
Iglesia de Santo Tomás (Haro) — Para otros usos de este término, véase Iglesia de Santo Tomás. Iglesia de Santo Tomás Tipo Iglesia Advocación … Wikipedia Español
tion — ab·bre·vi·a·tion; ab·di·ca·tion; ab·duc·tion; ab·er·ra·tion; ab·er·ra·tion·al; ab·jec·tion; ab·junc·tion; ab·ju·ra·tion; ab·lac·ta·tion; ab·la·tion; ab·lu·tion; ab·mi·gra·tion; ab·ne·ga·tion; ab·o·li·tion; ab·o·li·tion·ary; ab·o·li·tion·dom;… … English syllables